Я не люблю Depeche Mode.
Калі б кожны раз, калі я казаў гэтыя словы, мне давалі адзін даляр, я б даўно ўжо быў мільянерам. Так часта нехта ў шчырай размове, насычанай добрымі словамі і агульнымі інтарэсамі, пытаўся ў мяне: ці я таксама чакаю новы альбом Depeche Mode? Ці я таксама бываю на іх "жывых" канцэртах? Не, не чакаю і не бываю. Так ужо склалася ў маім жыцці, што я не люблю Depeche Mode. Ніколі не любіў.
Новы альбом беларускага гурта Molchat Doma (надышоў, напэўна, час пісаць гэтую назву англійскімі літарамі), які з'явіўся у верасні, настолькі нагадвае Depeche Mode (дарэчы, я толькі цяпер заўважыў падабенства назваў), што мне цяжка быць аб'ектыўным. Я разумею, што эстэтыка Molchat Doma заўсёды круцілася вакол васьмідзесятых, але Belaya Polosa (зноў жа, гурт выкарыстоўвае менавіта англійскія літары) - гэта халодны, пульсуючы сінці-поп без аніякай ідэнтычнасці.
Гурт з'явіўся ў 2017 у Менску, і дастаткова паглядзець на колькасць праслухоўванняў у Spotify (больш за тры мільёны ў месяц) ды іх цяперашняе месца працы (Лос-Анджэлес), каб атрымаць нейкае ўяўленне пра папулярнасць Molchat Doma. Нехта, калі я не памылюся, нават назваў іх самым паспяховым рускамоўным гуртом у свеце. І сапраўды - усё так. Напэўна, гэтая музыка трапляе ў сэрца халодных рамантыкаў, якія сумуюць па Depeche Mode ды савецкай пост-панкаўскай эстэтыцы 80-х гадоў. Я ж зусім не сумую, і кожны раз, калі слухаю Molchat Doma, то выразна адчуваю, што перавага аддаецца менавіта форме, а не зместу.
Але ж музыка сапраўды якасная. Пэўную эвалюцыю можна прасачыць нават па іх вокладкам. Гэта, дарэчы, ўжо чацвёрты альбом Molchat Doma, і з кожным разам выява дамоў на вокладцы робіцца больш складанай, дэталёвай і распрацаванай. Тое ж і з якасцю гука ды аранжыровак. Пры гэтым згубілася нейкая інтрыга, нейкая тоеснасць, і падабенства да Depeche Mode дайшло да свайго піку.
Тым не менш, як і з ранейшымі альбомамі гурта, ёсць кавалкі і нават цэлыя песні, якія чапляюць мяне больш за іншыя. Што да апошніх, то "Безнадежный вальс" - гэта вельмі своечасовая інструментальная кампазіцыя, элегійная і мінімалістычная, а "Сон" - бадай, самая насычаная песня на альбоме, з добрым дынамізмам і прыгожай, пульсуючай бас-гітарай. А так - толькі асобныя дэталі, якія вуха вылоўлівае з даволі стомнага і аднамернага альбома (напрыклад, гітарная лінія, што з'яўляецца ў песні "Черные цветы", якая так моцна нагадвае Pink Floyd эпохі The Wall).
Мне падабаецца, што часам яны свядома намагаюцца зрабіць сваю музыку больш цікавай і разнастайнай. Дабаўляюць інструменты, укідваюць крыху новы настрой - але ўсё гэта, на жаль, тоне ў халодным, манатонным гучанні ("Я так устал" - добрая назва для перадапошняй песні, якая цягнецца пяць хвілін і не месціць аніякіх падзей). Апошні альбом Nürnberg, напрыклад, спадабаўся мне больш, і не столькі беларускай мовай, колькі цеплынёй і гумарам. Мне цяжка ўявіць, што Molchat Doma маглі б скончыць альбом песняй кшталту "Пацалунак". А ў тых трох хвілінах, на мой погляд, больш меладычнасці і глыбіні, чым ва ўсім гэтым доўгім і безэмацыйным альбоме.
